Betimlendiği zaman her şey daha kolay anlaşılacakmış gibi hissediyorum.Bu yüzden kalem kağıt,bu yüzden klavye,daktilo ya da her ne ise.Bir de unutmak istemediğim şeylerin var olduğunu fark ettiğimden tabi.Bu kadar üzülmesem olmaz mı dediğim her şeyin olmamış olmasını,ama artık çok geç olduğunda da unutmamayı diliyorum.Aklımda hazır ettiğim,konuşmak için can attığım bir sürü cümleyi unutup duruyorum çünkü her gün.Zaman ilerledikçe kayboluyor hafızam.Çok saçma ayrıntılarına tutunabiliyorum bazı şeylerin ama bir süre sonra kendime yalanlar söylemeye başladığımda ellerim kayıveriyor tuttuğum yerlerden.E böylesi de benim acım.Böyle olması gereken bir gidişat benim hayatım.Yol mu,yıl mı,durmak mı yaşamak bilemem ama sanıyorum bize verilen bazı şeyler yüzünden çok değişiyor olabilitelerimiz.Çok değişiyoruz.Bazen geriye kayar gibi azalarak,bazen koşarken başkalarına karışıp büyüyerek,yürüyerek,uçarak,durarak öylece veya cam kenarındaki koltuğumuzdan 1-2 yıl önce işlerin nasıl olduğuna hayret ederek.Ama mutlaka bir his ile yaşıyoruz.Anlaşılmak.Anlatmadan,çok tükenmeden,tüketmemeye çaba harcayarak,net bir şekilde anlaşılabilir olmak.Becerebiliyor muyuz? Sanırım tek soru bu.Biriyle tanışmadan önce artık adını sormak istemiyorum.
Ne zaman hayal kırıklığına uğratırsın tahmini olarak? M.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|