Parmaklarımız boyunca birbirine dolanan çizgiler ile kendini boğuyor şair, şiirinin son satırında.
Dünyadaki tüm insanların, parmaklarındaki çizgiler boyunca geziniyor hikayesi. Hikayeler yaşanıp bitince, şiirler kendilerini yazdıran duygu artık anıdan ibaret olunca, müzikler yaratıldıkları yerde son yankılanışlarının ardından dokunmaya başlıyor dünyanın geri kalanına. Çok önemi yokmuş gibi tüm bunların ama çok da önemliler sanki. Biraz daha uğraşırsak telaşlanmadan da koşmayı öğrenecek gibiyiz. Etraftaki her şeyin ne kadar önemli ve önemsiz olduğunu da. Her şeyin bir seçim olduğunu. İhtiyacımız var parmak uçlarımızdan dokunulmaya ve teker teker her yaramızı ortaya sermeye. Ellerimizdeki ve yüzümüzdeki aptal çizgilerin sevilmesine de. Özellikle ev olmayan yerlere giderken ihtiyacımız var. Bizim olmayan ama bize ayrılmış odalarda, bizim olmayacak ama bize ayrılmış insanlarla, açık ve net olmayarak, -ve aslında çaresizliğimizi bilerek- bitmeyen bir gelecek hayali kuruyoruz.ya da kurmaya yakınlardayız.Ölmeye yakınlarda.Kırılmaya da.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|