Dağlardan kocaman yorganlar örterim üzerime,
kar kadar beyaz değil her zaman gecelerim, nerede uykuya dalsam oraya aidiyet iddia ediyorum, ne zaman kabusla uyansam o zaman bir kabus yaşamaya devam ediyorum, üzerimden atamadığım büyükçe bir yorgunluk bu, neresinden bırakmaya çalışsam başka yerinden ağırlaşan, vücuduma kazıdığım anlara ilaç olacağını zannettiğim zaman, kendini bile iyileştiremeyen gün arası hüzünleri, dolunaya bağlanan geceleri fark edemeyecek kadar meşgul biri, biri birkaç yıl sonrasına hasret, biri birkaç gün öncesi, iklimleri saçıma takıp evden çıkıyorum her sabah ben, dağınık ve karman çorman, bir o kadar düzenli ve çözülmüş görünüyorum, bazı anahtarlar kapı açmıyor, bazı anahtarlar ile kendi içini açıyor insan, yine de hiç rahat değil, hiç endişesiz değil, huzur yok, merak yok, heves yok, çıkmaz sokakların sonuna ev kurup adını bir ömür yaşamak sanmak var. Hava soğuk, en çok kendine sarıl, bir tek o kalacak yanında diye. M.E
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|