Uykularında acı çekiyorlar.Uyandıklarında da.
Saçların öyle uzamış ki, omzundaki yük yetmiyormuş gibi, nasıl görmezden geliyorsun onca hüznü. Ah O kadar çoklar ki.O kadar çok ve her yerde. Deniz tiplerinde, bulut üstlerinde, çakmak taşlarında, eski bir kareli gömlekte, bir ranzanın alttaki yatağında, bir gitarın kopan telinde, sahil kenarında bir kafede, okul kantininde bir bekleyişte, eve götürülen hayal kırıklığında, defter aralarında, ani karşılaşmalarda, anne gülümseyişinde Bir çiçek kopuyor, için de. Bir ağacı kesiyorlar, acıyorsun. Bir çocuk ölüyor, sen de ölüyorsun. Doğru düzgün bir kadın olabilmek için imkanın olmayan şeylere atlıyorsun, engellere çarpıp kırılıyor kalbin. Ve yol üzerindeki her üzüntüye ortak oluyorsun. Yanından geçip gidesi olan her üzüntüye. Bir parçanı bırakıyorsun dokunduğun her yerde. ve o kadar imkansız ki tüm bunları asıl hissettiğin haliyle açıklayabilmek. Ben hala kimsenin gurur duymadığı taraflarımı sevmeye çalışıyorum. Melis.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|