Biri söz verirken ya da ilerisi için plan yaparken,muhatabından ziyade kendisine bakabilsin isterim.
Kendi gözünün içine. Kendinden habersizsin, başkasına vaz geçilmez oluyor, sessizce veda edip sessizce dönüyorsun ama karşındaki bi'haber. En azından başından belli olan her şeyden uzak durulsun. Bütün olası yıkımlar,en aza indirgensin. Yatmadan önce güzel kararlar alalım, ve gece ile sabah arasındaki o uzun mesafe boyunca istikrarlı davranalım. Çok mu? Yoksa az mı? İnsan insandan sıkılır, bıkar mı? Geçmişi ne ile kabulleniyorsak geleceğe onunla ikna oluyoruz. Başladığımız yerlerden bitiyoruz. Mutsuzluktan değil, gerçekçilikten bu olan biten. Mutluluğumuzun bir yere kaçtığı yok. Ağlarken de mutluyuz. Mutsuzken yalnız olmamak esas olan. Hissettiklerimize tutunabilecek kadar güçlü değilsek olduğumuz yerde durmaktan başka bir mutluluk sergileyemeyiz. -ki bu da bir mutluluktur-kendi içinde ağlayan,kayıp ve ziyan bir mutluluk. M.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|