Ekstrem noktalardan inişlerimiz ve inişlerden sonra gelen mutlak çıkışlarımız depresyondan korkmamamızı sağladı. Hatta hepimiz biraz seviyorduk açıkçası. Ellerimizle kazdık bazen dipleri. Dibi görmek ' ten kastımız sert düşüşler değil derin acizliklerdi. Saç uçlarımızdan başlayarak midemize doğru derinleşen soğuk bi zavallılığa kapılıp durduk. Her şeyi çok iyi bildiğimizi sandık, Hiç bilmediğimizden emin olduk, Bilmesek de olur gibimize geldi ama en sonunda hem kendimizi hem etraftan birkaç kişiyi aşağıya çektik. Peki ya buna 20li yaşları boyunca devam edenlerimize ne oldu? Onlar artık pislik içine batmaktansa pisliği içlerine alıp her şeyi batırmaya başladı. Aslında kimseye bulaşmadan,leke almadan koşup gitmek için çıktığımız yolda dokunduğumuz insanlara dönüştüğümüz bile oldu. ve o içleri pislikten kurtulamayanlar tüm bunları bilmelerine rağmen bizi uyarmadı. Biz yalnız değiliz. Biz yalnızca çok kalabalığız. 2 kişilik kalabalıklar en güzeli. M. Think Twice
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|